Archiwa autora: admin
Pies i kot – jak zaprzyjaźnić psa z kotem
Ferni jako kilkumiesięczny kot został wprowadzony do domu, w którym mieszkał pies Bubu. Dzięki budowaniu pozytywnych skojarzeń udało się spowodować, że pies w ciągu kilku dni zaakceptował kota w domu.
Mimo dużej różnicy w masie ciała, pies i kot aktualnie są najlepszymi przyjaciółmi!
Agresywne koty – Antek i Bonifacy
Zdjęcie przesłane przez szczęśliwych właścicieli przedstawia pogodzonego Antka i Bonifacego – koty, które były względem siebie bardzo agresywne.
Dzięki zastosowaniu terapii behawioralnej i odpowiednich ćwiczeń udało się pogodzić ze sobą agresywne koty w ciągu 10 dni.
Koty – postrzeganie świata
Do zrozumienia zachowań kota konieczna jest znajomość sposobu jego percepcji, czyli działania narządów zmysłów.
Koty znacznie bardziej intensywnie od ludzi wykorzystują narząd dotyku. W skórze kota znajdują się tzw. punkty dotykowe. Są to bardzo czułe na dotyk zakończenia nerwowe. Dlatego skóra kota jest bardzo czuła na dotyk i inne bodźce. W okolicach pyszczka i na łokciach znajdują się włosy czuciowe, tzw. wibrysy. Zawiadamiają one kota o ruchu powietrza i przeszkodach znajdujących się w pobliżu i pozwalają kotu pewnie poruszać się w ciemnościach. Informacje z wibrysów płyną tymi samymi szlakami nerwowymi do mózgu, co bodźce wzrokowe. Mózg łącząc te informacje buduje trójwymiarowy obraz otoczenia. Innym ważnym kocim narządem dotyku są opuszki łap, które są bardzo czułe na dotyk, wszelkie drgania powierzchni. Koty sprawdzają nową rzecz zawsze najpierw łapką, a dopiero potem nosem. Poduszeczki łap nie są natomiast wrażliwe na temperaturę. Temperatura odczuwana jest przez koci nos, wargi i język.
Koty są dichromatykami, czyli widzą mniejszą gamę kolorów niż ludzie, którzy posiadają widzenie barwne trichromatyczne. Koty polują głównie o zmierzchu i świcie, gdy widzenie barwne nie jest potrzebne. Oczy kota są za to bardziej od ludzkich wrażliwe na ruch.
Słuch kota jest znacznie doskonalszy niż słuch człowieka, czy nawet psa. Koty słyszą dźwięki o częstotliwości do 60 kHz, podczas gdy ludzie tylko do 20 kHz. Oznacza to, że koty słyszą dźwięki które są całkowicie poza nasza percepcją, np. dźwięki wydawane przez gryzonie w swoich kryjówkach.
Zmysł węchu jest słabszy niż u psów, ale i tak lepszy niż u ludzi. Psy lokalizują ofiarę za pomocą węchu, a koty na pomocą słuchu i wzroku. Węch natomiast odgrywa u kotów bardzo ważną rolę w komunikacji.
Zmysł smaku u kota jest bardzo wybiórczy. Koty nie rozróżniają smaku słodkiego. Potrafią za to rozróżniać wiele smaków wody i mięs.
Wyobrażenie sobie i zrozumienie tych różnic w percepcji pozwoli wejść do fascynującego kociego świata.
Jak wychować kota?
Decydując się na kota należy przede wszystkim zapoznać się z jego potrzebami. Zapewnienie kotu możliwości realizacji naturalnych zachowań sprawia, że kot jest szczęśliwy, wesoły i nie sprawia problemów, co można określić jako „dobrze wychowany”.
Podstawowymi potrzebami kota jest:
– prawidłowa dieta i stały dostęp do wody
– ćwiczenia i zabawy umożliwiające realizację instynktu łowieckiego
– kontakt społeczny i fizyczny
– świeże powietrze i słońce
– rośliny do jedzenia
– czyste, komfortowe i bezpieczne miejsce do załatwiania potrzeb fizjologicznych
– bezpieczne i wygodne miejsce do spania
– właściwie umiejscowione drapaki do drapania
Koty nie rozumieją systemu kar i nagród, dlatego nie należy ‘”wychowywać” kota w sposób pojmowany tradycyjnie. Nie powinno się na kota wpływać bezpośrednio, a wyłącznie poprzez odpowiednią modyfikację środowiska, tak aby kot sam z siebie zaczął postępować tak, jak chcą domownicy. Nie wolno kota karać, bo kot nie rozumie kary i dla niego jest to akt agresji ze strony danej osoby. Może to całkowicie zburzyć jego poczucie bezpieczeństwa i zaufanie do danej osoby, a w konsekwencji stać się źródłem problemów, których zwykle pierwszą oznaką jest załatwianie się kota poza kuwetą.
Szkolenie i tresura psów – nowoczesne metody szkolenia psów
Pojecie posłuszeństwa u psa oznacza, ze pies bez oporu akceptuje i wykonuje polecenia opiekuna. Wielu właścicieli psów rozważa podjecie szkolenia swojego psa, gdy zaczyna on sprawiać problemy. Tymczasem każdy właściciel ma inne oczekiwania w stosunku do swojego psa i każdy powinien nauczyć swojego psa tego, czego od niego będzie wymagał. Wtedy psio – ludzka koegzystencja będzie spójna i harmonijna. W konsekwencji pies będzie miał większą swobodę, a właściciel radość z obcowania ze swoim pupilem.
Podstawą efektywnego szkolenia psa jest zbudowanie dobrych i prawidłowych relacji między psem a opiekunem, co umożliwia odpowiedni kontakt i komunikację.
Nowoczesne metody szkolenia zwierząt opierają się o wzmocnienie dodatnie i wygaszenie ujemne. Jest to tzw. pozytywne szkolenie, które polega na stosowaniu nagrody za właściwe zachowanie i ignorowanie zachowania niewłaściwego.
| rodzaj | wzmocnienie | wygaszenie |
| dodatnie | pies dostaje nagrodę za to, że siada – prawdopodobieństwo ponownego wystąpienia zachowania zwiększa się | pies zostaje ukarany za to że siadł – prawdopodobieństwo, ponownego wystąpienia zachowania zmniejsza się |
| ujemne | właściciel przestaje szarpać za smycz gdy pies siadł – prawdopodobieństwo ponownego wystąpienie zachowania zwiększa się | właściciel ignoruje psa, który domaga się smakołyku ze stołu, prawdopodobieństwo ponownego wystąpienia zachowania zmniejsza się |
W przeciwieństwie do pozytywnych metod, szkolenie tradycyjne opiera się na wygaszaniu dodatnim i wzmocnieniu ujemnym. Oznacza to karanie zachowania niewłaściwego i zaprzestanie nieprzyjemnych dla psa działań, w momencie wykonania przez niego polecenia.
Obecnie odchodzi się od metod tradycyjnych jako dużo mniej efektywnych w szkoleniu oraz rujnujących zaufanie psa do opiekuna.
Dużo lepsze efekty, niż w szkleniu metodami klasycznymi, uzyskuje się poprzez nagradzanie właściwych zachowań, a ignorowanie niewłaściwych. Zwykle już sam brak nagrody za niewłaściwe zachowanie powoduje jego wygaszenie.
Poprzez szkolenie pozytywne, czyli nagradzanie właściwych zachowań, właściciel pokazuje psu jakie zachowanie psa lubi i sprawia, że jest ono dla psa opłacalne. Psy chętniej wybierają zachowania gwarantujące nagrodę. Nie nagradzane zachowanie nie jest dla psa opłacalne i stopniowo coraz rzadziej powtarzane, aż w końcu wygaśnie.
Przygotowanie psa na pojawienie się małego dziecka
Pojawienie się noworodka w domu jest dla każdego psa bardzo dużym stresem. Spowodowany jest on zmniejszeniem uwagi, jaką zwykle domownicy poświęcali psu, zmianą rozkładu dnia, oraz bogactwem nowych sytuacji, dźwięków i zapachów.
Nadmierny stres u psa może być przyczyną zaburzeń jego zachowania, dlatego tak ważne jest, aby odpowiednio przygotować go do nadchodzących zmian.
Cały proces przygotowania psa na pojawienie się niemowlaka składa się z dwóch elementów. Pierwszy element ma na celu zapewnienie komfortu psychicznego psu w okresie gdy w domu pojawia się noworodek, a drugi element ma na celu ułatwienie życia domownikom w tym trudnym okresie.
Przygotowanie psychiczne psa polega na stopniowym zmniejszaniu ilości czasu, jaki domownicy poświęcają psu. Powinno się to odbywać stopniowo, przez kilka miesięcy. Proponuje się wprowadzić specjalne zabawy, w których pies bawi się sam i które dają psu dużo satysfakcji. Ułatwią one psu zaakceptowanie ograniczonego kontaktu z domownikami.
Dobrze jest zaznajomić psa z nowymi zapachami, dlatego dobrze jest przynosić od znajomych, którzy mają małe dzieci, a potem ze szpitala rzeczy pachnące noworodkiem.
W chwili gdy noworodek będzie przywiezione ze szpitala, psa nie powinno być w domu. Najlepiej jest tak zaaranżować sytuację, aby pies wszedł do domu dopiero, gdy już będzie po całym zamieszaniu związanym z przyjazdem dziecka.
Trzeba przywitać się z psem i umożliwić mu powąchanie noworodka. Potem można dać psu ulubioną zabawkę lub bardzo dobry smakołyk.
Przede wszystkim należy sobie uświadomić, że pojawienie się noworodka w domu jest dla psa trudnym przeżyciem. Właściwie przygotowany na to wydarzenie pies nie powinien sprawiać domownikom żadnych problemów.
Jeżeli natomiast pies zacznie zachowywać się niewłaściwie, to nie jest to spowodowane złośliwością, ale tym, że sytuacja go przerosła i nie potrafi sobie z nią poradzić. W takim przypadku należy mu pomóc.
Przygotowanie kota na pojawienie się w domu noworodka
Przygotowanie kota na pojawienie się w domu noworodka
Koty są zwierzętami, które lubią stałe rytuały i niezmienny porządek dnia. Każda duża zmiana w ich otoczeniu powoduje pojawienie się dyskomfortu i zaburza ich poczucie bezpieczeństwa. Dlatego tak ważne jest stopniowe przygotowanie kota na pojawienie się dziecka i powolne wprowadzanie zmian w otoczeniu.
Koty są zwierzętami terytorialnymi. Swoje terytorium mają dokładnie oznakowane zapachami. Każda duża zmiana w mieszkaniu, np. przemeblowanie, czy dostawienie kolejnego mebla zaburza koci system oznakowania i powoduje u kota stres. W związku
z tym najlepiej jest wprowadzać dziecięce sprzęty do mieszkania pojedynczo, sukcesywnie
i przez dłuższy czas.
W związku z tym, że kot traktuje mieszkanie jako swoje terytorium, nagłe zabranianie wstępu do jakiegoś pomieszczenia, do którego miał wcześniej swobodny dostęp jest dla kota niezrozumiałe i stresujące. Dlatego, jeżeli planuje się, aby kot nie wchodził do dziecięcego pokoju, to należy stopniowo go zamykać.
Koty są bardzo wrażliwe na hałasy i różne dźwięki, dlatego koniecznie trzeba kota stopniowo przyzwyczaić do płaczu dziecka. Najlepiej poprzez odtwarzanie nagrania z płaczem niemowlaka.
Odpowiednie przygotowanie kota na pojawienie się dziecka sprawi, że kot łatwiej zniesie
ten trudny dla niego okres.
Psy i dzieci
Obcowanie ze zwierzętami na bardzo duży wpływ na życie i rozwój emocjonalny zarówno dorosłych, jak i dzieci. Dla dzieci jest to szczególnie ważne, bo poprzez kontakt ze zwierzętami następuje prawidłowa socjalizacja, dzięki której nie będą one się bały psów ani innych zwierząt w dorosłym życiu. Często psy są najwierniejszymi powiernikami dziecięcych problemów i kompanami zabaw. Niestety słyszy się w mediach o pogryzieniach dzieci przez psy. Chciałabym podkreślić, że w każdym przypadku odpowiedzialność za takie wydarzenie ponoszą rodzice. Nigdy bowiem nie należy zostawiać dzieci w obecności psa bez opieki dorosłych. Zachowania agresywne psów wobec dzieci wynikają z tego, że psy inaczej niż ludzie pojmują gesty i zachowania. Dla psa pochodzenie na wprost, z przodu, patrzenie prosto w oczy, a tak się dzieje szczególnie w przypadku dzieci, bo mają one oczy na wysokości oczu psa, oraz wyciąganie ręki jest oznaką wrogich zamiarów. Dodatkowo często dzieci podbiegają do psów śmiejąc się i pokazując w uśmiechu zęby, co jeszcze wzmacnia negatywny dla psa przekaz. Psy unikają konfliktów i zanim ugryzą stosują całą gamę sygnałów uspokajających, które mają na celu powstrzymanie dziecka przed dalszym zbliżaniem się. Pierwszym z takich sygnałów jest odwrócenie głowy w bok i oblizanie się. Jest to sygnał, który mówi: „nie mam złych zamiarów, ale jest to dla mnie sytuacja niekomfortowa, odejdź”. Jeżeli to nie daje rezultatu, pies stosuje mocniejszy sygnał, mianowicie marszczy wargi i odsłania zęby, a następnie dołącza do tego warczenie i dopiero wtedy, jeśli nic nie skutkuje, a dodatkowo pies nie ma drogi ucieczki, może dojść do kłapnięcia zębami. Z reguły nie jest ugryzienie, a raczej uderzenie zębami, ale w związku z tym, że na wysokości psiego pyska znajduje się twarz dziecka jest to szczególnie niebezpieczne. Rodzice powinni zwracać uwagę na sygnały wysyłane przez psy i reagować odpowiednio wcześnie, czyli już w momencie, kiedy pies odwraca głowę i się oblizuje. W takiej sytuacji należy odwrócić uwagę dziecka od psa. Ważne jest także, aby pies miał swoje miejsce, gdzie mógłby spać nie niepokojony przez dziecko, bowiem najbardziej niebezpieczne sytuacje powstają w chwili, gdy dziecko podchodzi do śpiącego psa. Wskazane jest także aby uczyć dzieci prawidłowych zachowań wobec psa, to znaczy, aby podchodziły do psa po łuku lub lekkim skosem, z rękami opuszczonymi wzdłuż ciała, oraz żeby nie patrzyły psu w oczy. Zaleca się także nagradzanie psa za właściwe zachowanie, co pomoże mu zrozumieć jak powinien się zachowywać w danej sytuacji. Przestrzeganie powyższych zasad sprawi, że kontakty dzieci z psami będą bezpieczne i komfortowe dla obu stron.
Testy osobowości dla szczeniąt
Testy osobowości dla szczeniąt zyskują ostatnio coraz większą popularność. Wielu hodowców stosuje testy osobowościowe dla szczeniąt w trosce o to, aby wybrać dla nich odpowiedni dom i przeznaczenie jako psa rodzinnego, obronnego, czy do pracy w policji.
Pierwsze systematyczne testy osobowości były przeprowadzane w latach 20-tych w Szwajcarii w celu wyselekcjonowania psów do pracy z niewidomymi. Od tego czasu system oceny został rozszerzony i udoskonalony i z niego powstały różne testy stosowane przez hodowców i właścicieli psów. Obecnie istnieje dużo zróżnicowanych testów osobowości opierających się na różnej punktacji i zasadach oceny.
Dostępne są testy oceny osobowości dla psów dorosłych i dla szczeniąt.
Ostatnie doświadczenia naukowe dokonane m.in. przez Szwedzkie Centrum Szkolenia Psów stwierdzają, że testy osobowościowe szczeniąt pokazują jedynie predyspozycje szczeniąt do niektórych zachowań, które pod wpływem warunków wychowania mogą zostać wzmocnione lub osłabione. Przeprowadzono badanie 8 tygodniowych szczeniąt rasy owczarek niemiecki pod względem takich cech jak towarzyskość, niezależność, lękliwość, chęć rywalizacji, ogólna aktywność i ciekawość świata. Po przeprowadzeniu oceny wyselekcjonowano te szczenięta, które wg testów najlepiej nadawały się do pracy w policji. Następnie zostały one umieszczone w prywatnych domach i po osiągnięciu wieku 15-20 tygodni psy wróciły do ośrodka, gdzie dokonano ponownej oceny.
U znaczącej grupy psów wyniki powtórnego testu nie potwierdziły cech wynikających z testu pierwotnego.
Wynika to z faktu, że na osobowość psa w ogromnym stopniu wpływają warunki środowiska w którym żyje. Innym aspektem jest wiek ujawniania się niektórych cech, np. wzrost pewności siebie następuje powoli i jest wynikiem zdobytych doświadczeń życiowych, dlatego może ujawnić się w pełni dopiero w wieku kilku lat.
Badania wykazują, że przeprowadzanie testów osobowości w wieku szczenięcym jest mało dokładne. Przewidywania te są znacznie dokładniejsze po wykonaniu testów w wieku 6 miesięcy. Dlatego, aby uzyskać dokładniejsze informacje, należałoby powtórzyć test osobowości u psa, który osiągnął wiek 6 miesięcy.
Wiele cech i skłonności psa jest definiowane genetycznie, ale indywidualność i osobowość psa kształtują warunki życia i jego doświadczenia. Fakt, że pewne cechy osobowości są dziedziczne pozwala przewidywać ich wystąpienie na podstawie zachowań rodziców. Niektóre cechy związane są z płcią. Psy samce cechują się większą chęcią do zabawy, większą aktywnością, gorzej natomiast tolerują dzieci. Suki natomiast szybciej uczą się czystości, są bardziej posłuszne, intensywniej domagają się uwagi właściciela. Zaobserwowano, że szczekliwość czy pobudliwości nie są cechami związanymi z płcią, natomiast związane są z rasą.
Najpopularniejsze są testy mają na celu prognozę poziomu agresywności. Testy te jednak nie są prognozą zachowań u dorosłego osobnika, bo agresja uwarunkowana jest wieloma czynnikami, które wywierają wpływ w trakcie rozwoju, jak środowisko, relacje z właścicielami. Dają natomiast możliwość przewidzenia tendencji do zachowań np. impulsywnych czy do nadaktywności. Wyniki testów mogą posłużyć także jako wskazówka do dalszego postępowania ze szczenięciem.
Szczenięta należy obserwować w grupie, razem z rodzeństwem, a następnie w izolacji od rodzeństwa.
Test wg. W. Campbell’a składa się z 5 prób. Powinien być przeprowadzany przez nieznaną szczeniętom, w odosobnieniu od pozostałych szczeniąt, w nieznanym pomieszczeniu. Pokazuje on czy szczenię chętnie podchodzi do obcego, unika obcych, czy podąża za nieznajomym, jak szczenię reaguje na unoszenie, przewracanie, przytrzymywanie w pozycji leżącej na brzuchu.
Szczenięta, które w czasie testu wykazują zachowania dominujące, skłonność do rywalizacji nie są wskazane dla rodziny z małymi dziećmi, świetnie natomiast będą funkcjonować u spokojnych, konsekwentnych właścicieli.
Szczenięta uległe, nieco wycofane najlepiej będą się czuły u spokojnych, zrównoważonych właścicieli, nadają się również dla spokojnych dzieci.
Szczenięta lękliwe, bardzo wycofane nie są wskazane do rodzin z małymi dziećmi. Wymagają one spokojnych, zrównoważonych właścicieli oraz specjalnego sposobu postępowania i technik socjalizacji.
Dla rodzin z dziećmi i osób starszych najlepiej nadają się szczenięta, które w teście osiągnęły wyniki pośrodku skali, nie wykazują dominacji, ani lękliwości.
Gdy wyniki wydają się sprzeczne należy test powtórzyć. Bierzemy pod uwagę tylko te reakcje, które występują systematycznie. Jeżeli szczenię reaguje na przemian spokojnie i agresywnie, to nie ma podstaw do wyciągnięcia żadnych wniosków.
Wyniki testu należy traktować z rezerwą, bo mogą mieć na nie wpływ czynniki zewnętrzne, np. osoba przeprowadzająca test.
Poza tym należy pamiętać, że test pomaga tylko określić predyspozycje psychologiczne szczenięcia, natomiast hodowca i właściciel mają wpływ na kształtowanie osobowości psa.